Γράφει η Ελένη Σουλιώτη για την τεκμηρίωση της εργασίας της:
Πώς μπορεί να γίνουν οι λέξεις πίνακες και να εκφράζουν το νόημα τους, να απορροφώνται δηλαδή και να γίνονται εικαστικό στοιχείο, μέρος της σύνθεσης;
Αυτό προσπαθώ να δημιουργήσω στην παρούσα πτυχιακή μου έκθεση.
Είχα την τύχη να ζήσω και να συμπορευτώ με τον Μίμη Σουλιώτη, Ακαδημαϊκό δάσκαλο και ποιητή, δημιουργό στίχων και φράσεων, εικόνων και καταστάσεων.
Στην ποίησή του ο ΜΣ καταφέρνει να παρουσιάσει την καθημερινότητα με λέξεις της ημερήσιας διάταξης με τρόπο ειρωνικό και σκωπτικό.
Πολλές φορές αυτοσαρκάζεται, «τσαλακώνεται, κοροϊδεύει, «πέφτει» και μετά σηκώνεται.
Τα θέματα της ποίησης του είναι αληθινά, προσιτά, χωρίς στολίδια και περιπλοκές.
Η καθημερινή οικογενειακή ζωή, προπαντός η άσκηση της ποιητικής τέχνης και ο Θάνατος είναι τα κατεξοχήν αγαπητά του θέματα.
Επειδή ο ίδιος κουβαλούσε μέσα του μόνιμα έναν χαοτικό κόσμο, τον οποίο έπρεπε να ελέγχει, κατάφερνε να δημιουργεί από το χάος αυτό μια κατάσταση, σχεδόν πάντοτε δημιουργική.
Ως εκ τούτου, η άσκηση του επαγγέλματός του (επάγγελμα θεωρούσε και του δασκάλου και του ποιητή) γινόταν μια σχολαστική διαχείριση του ανείπωτου.
Διαβίβαζε, οργάνωνε, τελετουργούσε. Απεχθάνονταν τον ερασιτεχνισμό, μισούσε φασαρίες, επιθέσεις και συναισθηματικά ξεσπάσματα.
Αγαπούσε τον Καβάφη, τον Μπαχ, την οικογένειά του, την Βασιλική (εγγονή του).
Προσπαθώντας να διαχειριστώ το χάος του πένθους που με περιέβαλε για περισσότερο από δύο χρόνια, και πατώντας στα χνάρια τα δικά του, αυτά δηλαδή που μου άφησε παρακαταθήκη, λυτρώθηκα (αν είναι αρκετή η λέξη) τότε μόνον όταν αποφάσισα να πράξω την ποίηση του, ζωγραφική.
Τεκμηρίωση
Ο αρχαίος Σιμωνίδης είπε «η ζωγραφική είναι ποίηση σιωπώσα, η δε ποίηση ζωγραφική λαλούσα». Το ίδιο και ο Πλάτων ο φιλόσοφος.
Ο δε Όσκαρ Ουάιλντ πίστευε ότι «στον δύσμορφο και ευπαρουσίαστο αιώνα μας η ποίηση , η ζωγραφική και η μουσική αντλούν την έμπνευση όχι από την ζωή, αλλά η μια από την άλλη.»
Αναζήτησα λοιπόν, την έμπνευση μου στους στίχους του, που ούτως η άλλως με έχουν στοιχειώσει.
Οι ζωγραφικοί πίνακες και τα ποιητικά αποσπάσματα εκτίθενται μαζί. Λειτουργούν αυτόνομα, αλλά και συμπληρωματικά. Δημιουργούν μια σύνθεση ανάμεσα στον λόγο και το σχέδιο, ανάμεσα στη ζωγραφική και την ποίηση.
Οι καλές μέρες
Οι μέρες της ευτυχίας πέρασαν
Και δεν το ξέραμε,
Στο εξής πρέπει να ευτυχήσουμε στη δυστυχία,
Να την κάνουμε να μπάζει από ευτυχία,
Να της μοιάζει
Σαν η καλύτερή της εφεδρεία.
Μίμης Σουλιώτης, Παλιές ηλικίες, εκδ. Ερμής
Τα πρώτα χρόνια της σχολής ήμουν λάτρης του ιμπρεσιονισμού και ζωγράφιζα σύμφωνα με τους κανόνες του Εντουάρ Μανέ, του Κλωντ Μονέ, του Εντγκαρ Ντεγκά και του Πιέρ Ωγκύστ Ρενουάρ. Τα τοπία της Φλωρινιώτικης φύσης ήσαν τα πρώτα μου μοντέλα.
Αργότερα πειραματίστηκα με τον εξπρεσιονισμό και λάτρεψα τον σουρεαλισμό.
Εικόνες και επιρροές έχω κι από τους Φλωριναίους ζωγράφους, τον Κωστάκη Λούστα και τον Στερίκα Κούλη. Εξάλλου μαζί τους μεγάλωσα.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο, αγαπώ το χρώμα σε όλες τις εκφάνσεις του, δημιουργώ αποχρώσεις και με κάθε τρόπο προσπαθώ να αναδείξω τόνους, ακόμη και χρησιμοποιώντας χλωρίνη. Η χλωρίνη είναι αυτή που βοηθά να αναδυθεί το εσώτερο περιεχόμενο, να δημιουργεί τόνους απίστευτους. Αυτά μόνον στα ακρυλικά χρώμα, στα λάδια όχι, δεν πετυχαίνει.
Το λάδι είναι ο «βασιλιάς» των όλων. Ελάχιστα έχω ζωγραφίσει με λάδι, το έχω συμπεριλάβει στα μελλοντικά μου σχέδια.
Τα έργα της πτυχιακής μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τα ποιήματα του Μ. Σουλιώτη. Οι ζωγράφοι που θα του ταίριαζαν είναι ο Ζαν Μισέλ Μπασκιά, ο Κ. Γραμματόπουλος και ο Γιάννης Σπυρόπουλος. […]
Η έκθεση θα είναι ανοικτή από 4 έως και 9 Οκτωβρίου 2016
Ώρες λειτουργίας: 10:00 – 13:00 και 15:00 – 20:00
Πινακοθήκη Φλωρινιωτών Ζωγράφων ΦΣΦΑ
Κεντρική αίθουσα εκθέσεων Στεφάνου και Βασιλικής Γώγου
Πλατεία 7 Ηρώων 1944
Φλώρινα 53100
