Τη Δευτέρα 8 Οκτωβρίου, στις 8.00 μ.μ., θα γίνουν τα εγκαίνια της έκθεσης της πτυχιακής εργασίας του Κωνσταντίνου Ζέρβα με τον τίτλο «Οι δικοί μας ήρωες», στην αίθουσα της πινακοθήκης του Φ.Σ.Φ. «Ο Αριστοτέλης».
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 12 Οκτωβρίου.
Σημείωμα του καλλιτέχνη
Σε αυτούς του καιρούς παγκόσμιας κρίσης και σύγχυσης που επικρατεί, δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη και η τέχνη. Αυτή η κρίση έχει σαν αποτέλεσμα την αναζήτηση απαντήσεων και λύσεων μέσα από την λιγότερο συμβατική τέχνη προς την πλευρά της αφηρημένης και μη εξορθολογισμένης (αν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ορθολογιστική την κλασική-ρεαλιστική τέχνη) τέχνης. Η μη εξορθολογιστική αναζήτηση απαντήσεων στα ερωτήματα που υποβάλει η σύγχυση της σημερινής εποχής μέσα στην τέχνη για εμένα προσωπικά δεν οδηγεί σε απαντήσεις, οι δε καλλιτεχνικές εκφράσεις και αυτής της αναζήτησης έχουν ένα εικαστικό αποτέλεσμα που εμένα σαν άτομα και με την ιστορία και παιδεία πάνω στην τέχνη που έχω από την παιδική μου ηλικία δεν με εκφράζει ούτε με ικανοποιεί εικαστικά αλλά ούτε και καλλιτεχνικά. Ο δικός μου προσανατολισμός, αγάπη και εμμονή ήταν πάντα η τάξη και όχι η σύγχυση, που επιβάλει βαρύγδουπα η κλασική και ρεαλιστική τέχνη. Άλλωστε όταν θα κοπάσει η κρίση, η σύγχυση και η αταξία, κλείνοντας ο κύκλος αυτός, όλα θα επανέλθουν στην τάξη και στην αρμονία που είναι και το νόημα και ο σκοπός κάθε ανθρωπινού process.
Ο κλασσικός προσανατολισμός μου στην τέχνη δεν είναι τυχαίος. Από μικρό παιδί οι εικόνες που έχω από την ερασιτεχνική ενασχόληση του πατέρα μου με την ζωγραφική ήταν τοπία, πορτραίτα οικογενειακά και μη, με μια καθαρή γραμμή και με μια ιδιαιτερότητα εντελώς δική του με μια προσέγγιση όμως πάντοτε κλασσική. Οι πινάκες αυτοί έχουν όλοι ένα χαρακτηριστικό, κάθε φορά που τους βλέπεις είναι σαν να έγιναν τώρα. Και ανασύρουν πάντα μνήμες και ευχάριστα συναισθήματα άσχετα με το θέμα τους και μόνο από την τεχνική τους. Για μένα αποτέλεσαν και αποτελούν μνημεία τέχνης. Αυτό το πρώτο ερέθισμα που είχα από τον πατέρα μου ήταν καθοριστικό για την επιλογή μου να ασχοληθώ με την τέχνη. Όταν εισήλθα στην σχολή καλών τεχνών, εκεί χωρίς καμία άλλη επιρροή, εντελώς παρορμητικά πιστεύω, το καλλιτεχνικό μου είναι στράφηκε σε ένα μόνο ενδιαφέρον, την γλυπτική. Σε μια ιδιαίτερη στιγμή συνειδητοποίησα και ταυτοχρόνως επέλεξα ότι η γλυπτική θα είναι ο στόχος μου και το μότο μου. Και φυσικά η κλασσική γλυπτική, οι καθαροί όγκοι το καθαρό αποτέλεσμα, ευκολοκατανόητο και ταυτόχρονα μεγαλόπρεπες και μνημειώδες.
Ξεκινώντας αυτό το ταξίδι λοιπόν, ανακαλύπτω μεγάλους καλλιτέχνες στον χώρο αυτό όπως τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Λορέντζο Μπερνίνι των οποίων τα έργα μου προκάλεσαν δέος. Ένιωσα ότι αυτοί είναι οι καλλιτεχνικοί μου πατέρες και μου έδωσαν το κίνητρο, το κουράγιο και το όνειρο να μπορέσω κάποτε να τους φτάσω.
Μνημειακό, αυτό που μένει στην μνήμη, αυτό που είναι μνημειώδες, που κουβαλάει μια ιστορία και η δική μας ιστορία ηρωική. Οι δικοί μου ήρωες; Η οικογένεια μου. Τους ήρωες αυτούς για μένα μπορείς να τους αναπαραστήσεις μόνο με έναν τρόπο, καθαρό όγκο, καθαρά χαρακτηριστικά, μια εικαστική αρμονία, τέσσερις ηρωικές προτομές.
Η έκθεση της εργασίας αυτής στοχεύει και έχει σκοπό να γνωρίσει ο κόσμος την ρεαλιστική πλευρά της τέχνης, την κλασσική γλυπτική και κάποιες γενικές μελέτες επάνω στις προτομές και στην ανθρώπινη φιγούρα. Επιπλέον σε μια εποχή που κυριαρχεί η μετακλασική προσέγγιση των θεμάτων της τέχνης, μια κλασσική προσέγγιση είναι κάτι σπάνιο.
